هنوز در غم
عزیزان از دست رفته شب ها را با اشک و آه سر میکردیم که اندوه آذربایجان سنگینی آه
را بر سینه های ما بیش از پیش کرد ، تا دست یاری به سوی هم میهنان خود دراز کردیم اندوه
از دست رفتن کودکان و عزیزانمان را با بی لیاقتی حکومتی دیدیم که کمک به هم نوع را
از هم میهنان گرفت. چگونه میشود، رهبرانی با زخم خاری اینگونه عزیز کرده میشوند و هرکه
تاکنون دست امام راحل را در دستان این رهبران میجست، حال دست یاری بین المللی را
از جهانیان خواستار است، چگونه است که کارگران و ضعیفانی به زیر آوار میروند و کمک
جهانیان از آنان بی نصیب میماند. مگر این حکومت همان نیست که کمک به مردم خویش را
از جهانیان دریغ داشته، پس چگونه است که جهانیان با حضور خود مشروعیت به این حکومت
داده و کاسه لیسان و نان به نرخ روز خوران کمک به مردم ایران را در آستین افرادی
جستجو میکنند که همچنان در پی دستاوردهای امام راحل هستند. مگر اینان همان دوران
طلایی امام راحل را در پیش نگرفتند و قانون اساسی ننگین جمهوری اسلامی را
نپذیرفتند پس شما که دم از دموکراسی و حکومت سکولار میزنید چگونه است که ماسک ها
را بر صورت زده و همه سبز شده اید البته من همان سبزم ولی سبز بدون اسلام.
به خود بیاییم و
تغییر را حس کنیم نه اصلاح را ...
مادران پارک
لاله- 5/6/91
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر